احمدک

معلم به ناگه چو آمد ، کلاس
چو شهری فروخفته خاموش شد
سخن‌های ناگفته در مغزها
به لب نارسیده فراموش شد
معلم ز کار مداوم مدام
غضبناک و فرسوده و خسته بود
جوان بود ودر عنفوان شباب
جوانی از او رخت بر بسته بود
سکوت کلاس غم‌آلود را
صدای درشت معلم شکست
ز جا احمدک جست بند دلش
بدین بی‌خبر بانگ ناگه گسست
بیا احمدک درس دیروز را
بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت
ولی احمدک درس ناخوانده بود
به جز آن‌چه دیروز آنجا شنفت

عرق چون شتابان سرشک یتیم
خطوط خجالت به رویش نگاشت
لباس پر از وصله و ژنده‌اش
به روی تن لاغرش لرزه داشت
زبانش به لکنت بیفتاد و گفت
بنی‌آدم اعضای یک‌دیگرند
وجودش به یک‌باره فریاد کرد
که در آفرینش ز یک گوهرند
در اقلیم ما رنج بر مردمان
زبان دلش گفت بی‌اختیار
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز ، کز تو کز ، وای یادش نبود
جهان پیش چشمش سیه پوش شد
نگاهی به سنگینی از روی شرم
به پایین بیفکند و خاموش شد
ز اعماق مغزش به جز درد و رنج
نمی‌کرد پیدا کلام دگر
در آن عمر کوتاه او خاطرش
نمی‌داد جز آن پیام دگر
ز چشم معلم شراری جهید
نماینده‌ی آتش خشم او
درونی پر از نفرت و کینه داشت
غضب می‌درخشید در چشم او
چرا احمد کودن بی‌شعور
(معلم بگفتا به لحن گران)
نخواندی چنین درس آسان بگو
مگر چیست فرق تو با دیگران
عرق از جبین احمدک پاک کرد
خدایا چه می گوید آموزگار
نمی‌بیند آیا که در این میان
بود فرق مابین دار و ندار

چه گوید؟ بگوید حقایق بلند؟
به شهری که از چشم خود بیم داشت
بگوید که فرق است مابین او
و آن کس که بی‌حد زر و سیم داشت
به آهستگی احمد بی نوا
چنین زیر لب گفت با قلب چاک
که آن‌ها به دامان مادر خوش‌اند
و من بی‌وجودش نهم سر به خاک
به آن‌ها جز از روی مهر و خوشی
نگفته کسی تاکنون یک سخن
ندارند کاری به جز خورد و خواب
به مال پدر تکیه دارند و من
من از روی اجبار و از ترس مرگ
کشیدم از این درس بگذشته دست
کنم با پدر پینه‌دوزی و کار
ببین دست پرپینه‌ام شاهدست
سخن‌های او را معلم برید
ولی او سخن‌های بسیار داشت
دلی از ستم‌کاری ظالمان
نژند و ستم‌دیده و زار داشت
معلم بکوبید پا بر زمین
( که این پیک قلب پر از کینه است)
به من چه که مادر ز کف داده‌ای
به من چه که دستت پر از پینه است
رود یک نفر پیش ناظم که او
به همراه خود یک فلک آورد
نماید پر از پینه پاهای او
ز چوبی که بهر کتک آورد
دل احمد آزرده و ریش گشت
چو او این سخن از معلم شنفت
ز چشمان او برق سویی جهید
به یاد آمدش شعر سعدی و گفت

ببین یادم آمد کمی صبر کن
تأمل خدا را ، تأمل دمی
تو کز محنت دیگران بی‌غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

ایرج میرزا

ارسالی توسط محسن

بهار

حیف نیست
بهار باشد
تو نباشی!
از بس غلتید
تخته سنگ سیزیف
به سنگریزه بدل شد.
فردا آمدنی است
حرفی در میان نیست
اما از کجا در ارابه او ما نیز بوده باشیم.
برخیز و بیا
برخیز و به جاده نگاه نکن
که همیشه خود را به تاریکی می‌زند
فهمیده‌ام هرکس چراغ جاده‌ی خود باید بوده باشد.
زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری
خودی به نظر می‌رسی
با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.
حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت
تو نباشی!

شمس لنگرودی

ارسالی توسط سرکار خانم فرناز

مینای دگر

گر چه مستیم و خرابیم چو شب‌های دگر

باز کن ساقی مجلس سر مینای دگر

امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم

شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر

عهد کردم که دگر می نخورم در همه عمر

به جز از امشب و فرداشب و شب‌های دگر

مست مستم مشکن قدر خود ای پنجه یغم

من به میخانه‌ام امشب تو برو جای دگر

چه به میخانه چه محراب حرامم باشد

گر به جز عشق توام هست تمنای دگر

تا روم از پی یار دگری می‌باید

جز دل من دلی و جز تو دل‌آرای دگر

گر بهشتی است رخ تست نگارا که در آن

می‌توان کرد به هر لحظه تماشای دگر

از تو زیباصنم این قدر جفا زیبا نیست

گیرم این دل نتوان داد به زیبای دگر

می‌فروشان همه دانند عمادا که بود

عاشقان را حرم و دیر و کلیسای دگر 

عماد خراسانی