یا چو رفتی به امید دگرانم مگذار
گاه گاهی به من از مهر پیامی بفرست
فارغ از حال خود و جان و جهانم مگذار
چون دم صبح به روز سیه‌ام خنده مزن
در کف گریه از این بیش عنانم مگذار
بر دلم داغ غم عشق تو ایام نهاد
تو دگر داغ غم هجر به جانم مگذار
منشین در بر غیر و مبر از یاد مرا
غم دیگر به سر درد نهانم مگذار
جز تو چشم طمع از هر دو جهان پوشیدم
پس تو تنها دگر ای سرو روانم مگذار
حاصل من که ز هستی همه ناکامی بود
برو ای عمر و به جا نام و نشانم مگذار
دامن از دست من دلشده ای دوست مکش
در سر دوری خود تاب و توانم مگذار
پای بر دیده «گُلبن» بنه ای مایه ناز
مرو از پیشم و عمری نگرانم مگذار
محمد گلبن
یاد باد روزهای گرمی که این وبلاگ به خودش دید