غم‌های دگر

از سر کوی تو گیرم که روم جای دگر

کو دلی تا بسپارم به دلارای دگر

عاقبت از سر کوی تو برون باید رفت

گیرم امروز دگر ماندم و فردای دگر

مگر آزاد کنی ور نه چو من بنده‌ی پیر

گر فروشی نستاند ز تو مولای دگر

بهر مجنون تو این کوه و بیابان تنگ است

بهر ما کوه دگر باید و صحرای دگر

سرو یک‌پای اگر قد تو بیند در باغ

زیر دامن ز خجالت بکشد پای دگر

گر به بتخانه‌ی چین نقش رخت بنگارند

هر که بیند نکند میل تماشای دگر

راه پنهانی میخانه نداند همه کس

جز من و زاهد و شیخ و دو سه رسوای دگر

دل فرهنگ ز غم‌های جهان خون شده بود

غم عشق آمد و افزود به غم‌های دگر

فرهنگ شیرازی