حیران

از جفاهای یار جز برِ یار

ناکسم گر به کس برم زنهار

بگرفت از سپهر زنگاری

باز آیینه‌ی دلم زنگار

چون کنم آرزوی روی کسی

کارزو را نداده ره به کنار

ای تو را آستان مدارِ جهان

وی تو را آستین جهانِ مدار

دست ما را بر آستان بستند

دستی از آستین غیب برآر

بیخود از باده می‌دویدم دوش

تا به دیرم دراوفتاد گذار

پیر دیر از درون صلا درد داد

کای تو ناخوانده، سر به خانه درآر

سر درون بردم از در و دیدم

خلوتی خاص و خالی از اغیار

یار در جلوه با هزار شئون

گاه با سبحه گاه با زنّار

نقش‌ها مختلف سیاه و سفید

جمع‌ها مؤتلف مشیر و مشار

معنی اندر مقام خود یکتا

صورت اندر لباس خویش هزار

من به حیرت چه خلوت است و چه جمع

من به دهشت چه وحدت و چه شمار

ناگهم بی حروف و صوت شنید

گوش جان این ترانه از لب تار

کای جهان جلوه‌گاه قدرت تو

هر دو عالم گواه وحدت تو

این همه نقش توست می‌دانم

لیک در معنی تو حیرانم

حیران سنندجی