قد دلکش رعنای سرو

ماه برآنند که چون روی توست                    ادعاست

مشک ستانند که چون موی توست             این خطاست

آن که قد دلکش رعنای سرو                       ای تذرو

گفته که چون قامت دلجوی توست              نارساست

بر مه نو چند شبی را هلال                        با ملال

روی نماید که چو ابروی توست                    بدنماست

آن که چنین گفت که یاقوت ناب                  زآب و تاب

هم‌گهر لعل سخنگوی توست                      کم‌بهاست

خلد برین هم اگر ای رشک حور                   بی‌قصور

آب‌وهوایش چو سر کوی توست                   باصفاست

با همه جور و ستم ای بی‌نظیر                   گو امیر

میل دلش از همه کس سوی توست            باوفاست

امیر اتابکی