ای ز تو کوه کوه غم بر دل مبتلای من
نیست مراد خاطرت جز غم و جز بلای من
هر مژه کرده جوی خون بر رخ من روان ولی
کیست که با تو دم زند از من و ماجرای من
مهر و وفای من ببین ترک جفای خود بکن
زان که جفای چون تویی نیست کم از وفای من
نامه‌صفت سیاه‌رو مانم اگر نه فضل تو
خامه‌ی مغفرت کشد بر ورق خطای من
باد همیشه تا بود نام و نشان ز بود ما
مسند ناز جای تو خاک نیاز جای من
جامی
سلام
برای چند مین بار خواندمش...
ممنون
زیباست... اما منو کلی به فکر فرو برده... دارم فکر میکنم در آینده با چه فرمولهایی باید به جوانها و نو جوانها این مفاهیم رو فهموند... نمیدونم باید گفت متاسفانه یا نه، اما اینطور مهر و محبت ورزیدن رو اینروزها دوست داشتن بیمارگونه میدونن... اون سرتکون دادنها و پوزخند زدنهای سبکسرانه برام خیلی گرون تموم میشه
سلام
بهاران بر شما و عزیزانتان خرم و شاد باد
چند بار شعر رو خواندم جدا از آهنگ زیبایی که دارد (این وزن رو که حال ضربی و شورانگیزی داره خیلی دوست دارم مفتعلن مفتعلن ...) و ظرافتی که در یکایک بیت هاست.
نامه‌صفت سیاه‌رو مانم اگر نه فضل تو
خامه‌ی مغفرت کشد بر ورق خطای من
این بیت حال و هوای زیباتری برای من داره تشبیه سیاه رویی شاعر به نامه بسیار زیباست. شاعر در نیم بیت نخست از سیاه رویی نامه صفتش گلایه می کند و در نیم بیت دوم همین سیاه رویی را که حاصل خامه بخشنده یار است می ستاید. حسن تعلیل بسیار زیبایی است.
اظهار نظر فاضلانه شما را بعد از مدتها بی خبری به فال نیک میگیرم.
چشم انتظار شعری دگر....
چشم. همین الان.
دیدم دوستان کمتر سر میزنند، گفتم شاید وبلاگ جذابیتش رو از دست داده.